کد مطلب:28535 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102
«ای ابن عبّاس!بر تو باد پروای الهی و عدالت در میان كسانی كه بر آنان گمارده شده ای و این كه برای مردم، چهره بگشایی و مجلست را عمومی سازی و مردم را با بردباری خود، پذیرا باشی. بپرهیز از خشم كه آن، انگیزه ای شیطانی است، و بپرهیز از هوا و هوس كه از راه خداوند، بازت می دارد! بدان كه آنچه تو را به خداوندْ نزدیك سازد، همان، دوركننده تو از آتش است، و آنچه تو را از خداوندْ دور سازد، همان، نزدیك كننده تو به آتش است.خدا را بسیار یاد كن و از غافلان مباش. و ابومِخْنَفْ لوط بن یحیی گزارش كرده است كه: چون امیرمؤمنان، عبد اللَّه بن عبّاس را به بصره گمارْد، برای مردمْ سخنرانی كرد، خداوند را سپاس و ثنا گفت و بر پیامبرش درود فرستاد.سپس فرمود: «ای مردم! عبد اللَّه بن عبّاس را بر شما گماردم.از او بشنوید و دستورهایش را- تا وقتی از خداوند و پیامبرش اطاعت می كند- اطاعت كنید و اگر بدعتی گذاشت یا از حق كناره گرفت، به من خبر دهید تا او را از حكومت بر شما عزل كنم.به راستی كه امیدوارم او را پاكْ دامن، پارسا و خودنگهدار بیابم. من او را بدین كار نگماردم، جز آن كه می دانم این خصلت ها در وی وجود دارد. خداوند بر من و شما ببخشد!». عبد اللَّه در بصره ماند، تا زمانی كه امیرمؤمنان به سوی شام، حركت كرد.در آن هنگام، زیاد بن ابیه را به جای خود بر بصره گمارد و ابو الأسود دُئلی را نیز معاون او نهاد و خود به امیرمؤمنان پیوست و با او به سوی صِفّینْ حركت نمود.[1].
2301.الجمل- به نقل از واقِدی، از رجال خودش-: چون امیرمؤمنان تصمیم گرفت از بصره بیرون رود، عبد اللَّه بن عبّاس را بر آن [ شهر] گمارد و به او سفارش كرد. از جمله سفارش هایش این بود كه فرمود: